Για Τρίτη χρονιά, μου γιόρτασαν τα γενέθλιά μου. Και μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει όλον αυτό το χαμό. Γιατί τελικώς μόνο για μένα δεν γίνεται το «πάρτι». Εγώ φίλους δεν έχω, ούτε και κάλεσα κανέναν. Όλες τις μέρες της έως τώρα ζωής μου, τη γιαγιά και τον παππού βλέπω, και που-και που τη μαμά όταν δεν “εργάζεται” στο facebook. (Κάποια στιγμή θα πρέπει να σας μιλήσω για τη εξάρτηση της μαμά με το facebook).
(Σας δείχνω μόνο ένα δείγμα φωτογραφιών της μητέρας μου στο facebook)
Αλλά και όταν με τραβολογάν έξω από το σπίτι, με τους κολλητούς του μπαμπά και της μαμάς βρίσκομαι. Αν υπάρχει και κανένας λεβέντης της ηλικίας μου, συνήθως θέλει να μου πάρει τα παιχνίδια μου που κουβαλάω και πλακωνόμαστε μέχρι δακρύων. Εφέτος λοιπόν ξαναήλθαν οι συνήθεις ύποπτοι. H Νονά μου με τον «Ζοχάδα» της, η Χρύσα, ο Γιώργο, ο Κώστας, η Δέσποινα, ο Τάσος, ο Γιάννης κ.α. Να σημειώσετε, ότι τα παιδιά όλων αυτών είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από μένα, και κάνουν παρέα με την αδελφή μου! (Άσχετο αλλά με αφορά: η αδελφemo, έπαψε να είναι emo και επανήλθε στη κανονική της φάτσα). Να μην ξεχάσω εμφανίστηκαν και κάτι καινούργιοι - που πάει και τους ανακαλύπτει η μαμά? - με ένα κοριτσάκι, την Αναστασία.
Η Νονά μου, η μαμά μου κι έγώ.
Αυτό ήταν στην ηλικία μου, αλλά «γλώσσα δεν έβαλε μέσα». Τελικά κάποια στιγμή με φώναξαν, κι έσβησα κάτι κεράκια πάνω σε μια τούρτα, φάγανε ότι είχαμε και δεν είχαμε σηκωθήκανε και έφυγαν. Κουρασμένος και εκνευρισμένος, έπεσα για ύπνο κατά στις 11:00.
Στη φωτό, εγώ και η Αναστασία....
Κι ο "ζοχάδας" της Νονάς μου μ' έναν άλλο περίεργο τύπο που ήρθε στο σπίτι. Ποιός ξέρει τι αμαρτία είναι κι αυτός. Για να κάνουν παρέα ίδια κατάσταση θα είναι...
